OS TROGLODITAS

Un día de febreiro, os meus compañeiros de 3º e máis eu, asistimos a unha obra de teatro no Fórum. O seu título era TROGLODITAS.

Aínda que falamos dela na clase, eu presentía que non me ía gustar. Cando chegamos, fixéronnos esperar un pouquiño, pero logo abriron as portas e colocáronnos nos nosos sitios. Cando vin todo o que había no escenario, enseguida cambiei de idea: claro que me ía gustar!

De repente, oímos moito barullo. Tres trogloditas entraron pola mesma porta que entraramos nós facía uns minutos. Ían vestidos cuns taparrabos e levaban a cara toda pintada. Empezaron a falar… Bueno, aquilo non era falar, menos mal que os entendíamos polos xestos que facían, por certo algún moi gracioso.

O primeiro que fixeron foi rezar diante dun dolme que facía de mesa e  dicían: “vamo orá e vós a calá, non rir”. Daquela nós aínda nos riamos máis.

Despois probaron a facer lume; para iso, utilizaban unha especie de arco e frotábano con outro pao. Non houbo maneira, o lume non aparecía por ningures.

A continuación, empezaron a manexar uns monicreques moi simpáticos, que facían verdadeiros malabarismos… ata xogaron ao fútbol cun menhir xigante e dábanlle tanto cos pés como coa cabeza.
Vaia que a tiñan dura!

Outra cousa que me impresionou de verdade foi un “faquir” que atravesaba o seu corpo cun cacho de madeira.

Ao final, intentaron de novo facer lume, pero esta vez utilizaron unha especie de volcán; ao frotar os pauíños, o volcán entrou en erupción e saiu unha lingua de lume enorme. Menudo susto!

Para rematar, despedíronse cunhas cuantas reverencias e marcharon cantando.

Logo, acenderon as luces e marchamos encantados. Gustounos moito.                             

                                                                   JAVIER FDEZ GUERRA (10/02/2012)