lunes, 26 de marzo de 2012

NOVAS DO BARRIO


De  rapaz dos recados” a  cura


Somos uns nenos de terceiro de Primaria que estudamos no colexio
Anxo da Garda. Vivimos moi preto da escola, no barrio dos Castros.
Nesta zona de A Coruña, hai anos había un negocio de ultramarinos. A dona da tenda, cando o seu fillo chegaba do “cole”, mandábao a facer algúns recados; por exemplo, levarlle aos clientes aceite, patacas, leite, froita…
Aquel neno tiña 12 ou  13 anos e chamábanlle Xaquín.
Cando rematou a escola, empezou a traballar como dependiente na sección de deportes de El Corte Inglés.
“Esa foi unha boa escola de interpretación; aínda que teñas un mal día ou problemas persoais, ao cliente tés que poñerlle o teu mellor sorriso”, confesa Xaquín, agora xa convertido nun mozo guapo e moi simpático.
Sen embargo, a súa paixón é a fotografía, as motos e a interpretación.
E, por que contamos todo isto?
Porque actualmente é un actor moi coñecido e está a interpretar o papel de “cura” na famosa serie da Televisión de Galicia  titulada Padre Casares.

CARTA A UN AMIGO

                                                               A Coruña, 16 de marzo de 2012

Hola Martín,

¿Cómo estás? Por aquí nos encontramos todos bien.
Como ya sabes, fui de vacaciones a Tenerife con mis padres y mi hermana y me lo pasé fenomenal.
Estuve en el Siam Park, y en el Aqualand, unos parques acuáticos impresionantes, que tenían un montón de toboganes.
Otro día visité el Loro Parque, el Jungle Park y el Monkey Park, allí pude tocar una tortuga gigante, una iguana y darle de comer a un lémur.
También monté en un camello.
Vi el Drago milenario, un árbol enorme, cuyas raíces se extienden por debajo de la isla.
Un día me quedé en la playa, junto al hotel, y me llamó mucho la atención el color negro de la arena; según me explicaron se debe a que es de origen volcánico.
Al día siguiente, subí al Teide que tiene 3.718 m de altura y  llegué hasta el cráter.
El último día fui a dar una vuelta en barco; había delfines y ballenas, y me dejaron bañar con los peces.

Espero que te haya gustado mi viaje.
Un abrazo                                                             
                                                                            Daniel Castañeda

P.D. Ah! Te mando algunas fotos de Tenerife.


 


 

domingo, 18 de marzo de 2012

SEMANA DE LA PRENSA


Los trenes Avant transportan 177 usuarios diarios entre A Coruña y Ourense
La mayor parte de los pasajeros utilizan estos trenes para el trayecto entre Santiago y Ourense
Los trenes rápidos que enlazan la estación coruñesa de San Cristóbal con Ourense fueron utilizados por un total de 15.490 viajeros, la mayoría de ellos estudiantes, en los 3 meses que llevan en funcionamiento.
El trayecto tiene dos viajes de ida y dos viajes de vuelta.
La línea entre Santiago y la ciudad de As Burgas (Ourense) fue la más utilizada en estos 3 meses de todas las vías de alta velocidad.
Según la CGT (Confederación General del Trabajo) “la ocupación todavía es muy baja”. Este sindicato reclama a Renfe que reduzca el coste del billete y que mejore los enlaces con el corredor Atlántico (Santiago – Vilagarcía – Pontevedra – Vigo).
DANIELA DEL VALLE LÓPEZ



GRAN INCENDIO EN ALLARIZ
El fuego arrasa una “reserva natural”

En la parroquia  de Coedo (Allariz) se produjo un incendio, de origen intencionado, que quemó unas 300 hectáreas y un terreno declarado “Reserva de la Biosfera”, además de árboles centenarios.
Para sofocar el  fuego, participaron, tanto medios aéreos como terrestres de la Xunta de Galicia, pero aún así se extendió a los ayuntamientos de Sandiás y Vilar de Santos.

Finalmente se movilizó la UME (Unidad Militar de Emergencias).

                                                                                                                         NOELIA - 3º PRIMARIA


Pero la gran protagonista de este suceso fue Manuela, mejor dicho  “Manuela sin miedo”, pues a sus 83 años avanzó hacia las llamas con un guante como única defensa.
Cuando vio su foto en el periódico dijo que lo único que quería era que se la enseñaran a sus bisnietos y añadió:
“O día que me enterren nada de choros, que teñan unha festiña”.

viernes, 16 de marzo de 2012

A CASETA METEOROLÓXICA

 Como estamos estudiando o clima, pensamos en debuxar unhas  casetas meteorolóxicas para medir a temperatura, as precipitacións, a presión  e o vento. Para iso é preciso colocar os seguintes aparatos: termómetro, pluviómetro, barómetro,  anemómetro e  catavento.

O termómetro mide a temperatura.
O barómetro  indica a presión atmosférica.
O anemómetro encárgase de  medir a forza do vento.
O catavento vainos dicir cal é a dirección do vento.
O pluviómetro recolle a auga da  choiva.

MARÍA VARELA


DANIELA

MARTINA

ANDREA
MUÍÑOS DE VENTO

Facendo muíños de vento, aproveitamos para repasar as figuras xeométricas e, ao mesmo tempo traballamos o tema de "Coñe": As máquinas simples e compostas.

ANDREA

ANTHÍA

DANIELA

IRIA        

MARTINA

SERGIO G.

lunes, 5 de marzo de 2012

VISITA A UN HIPERMERCADO


¿QUÉ ES UN HIPERMERCADO?



Un hipermercado tiene que medir más de 2500m² y estar situado en un polígono industrial o cerca de una Ronda, Avenida, Nacional…



Al llegar, nos explicaron que un supermercado se divide en 4 partes:
·  Textil: ropa, calzado,…
·  Bazar: accesorios, mascotas,…
·  Hogar: cosas para la casa (nevera, TV, microondas,…)
·  Alimentación, que se divide en dos partes: productos frescos (carne, pescado,…) y productos de más duración (azúcar, cereales, pasta,…)

Después, subimos a la 1ª planta, y nos encontramos en un espacio muy grande: es la galería comercial, en la que hay unas tiendas que pagan un alquiler.

Luego, entramos al “hiper” por un pasillo muy ancho, que se llama pasillo central; de él salen otros pasillos, son los pasillos lineales.

Nos explicaron que en las cabeceras se colocan los productos que están en promoción y además en cada pasillo lineal hay unos carteles rojos, que se llaman chimeneas.

También vimos el almacén, donde había unas estanterías enormes y se les conoce con el nombre de racks.

A continuación nos enseñaron en qué orden colocan los productos en las estanterías:

* Centro: productos de marca conocida.
* Parte inferior: marcas blancas (cada hiper tiene una).
* Parte superior: marcas desconocidas (no tienen publicidad).

Nos dejaron coger un producto a cada uno y pasar por la caja registradora para ver cómo lee el código de barras, que consta de 13 dígitos.  Pero antes debíamos fijarnos bien en el precio.

¿Sabéis cuánto nos gastamos en total? Pues casi 50 euros.
Cuando nos íbamos, pudimos ver cómo preparaban unas pizzas y cómo las envolvían en un plástico.

Luego nos llevaron al Rik & Rok y nos invitaron a pizza, croissant y zumos. También nos regalaron una libreta, un calendario y una foto.




 
DANIEL CASTAÑEDA Y OTROS NIÑOS DE 3º


Ah! Se me olvidaba una cosa muy importante.
Antes de irnos, la profe nos dejó comprar algunas chuches.
Yo le compré unas galletas a Sol, que es mi perrita.

jueves, 1 de marzo de 2012

OS BIGOTES DO GATO MIMÍ

 Fiz era un neno de oito anos. Vivía cos seus pais nunha casa ás aforas da vila cun xardín na parte de atrás. Para vixiar o xardín tiñan un canciño moi ladrador que se chamaba Pufi. E para cazar os ratos trouxeron un gato, o seu nome era Mimí.
Os ratos tíñanlle moito medo, poi rato que se atrevía a entrar na casa, rato que acababa no seu bandullo. Cando xa estaba farto de papar ratos, pedíalle á nai de Fiz unhas galletas de chocolate e un café. Despois metíase debaixo do sofá e botaba unha boa sesta.
Fiz e Mimí fixéronse moi bos amigos e xogaban no xardín ao escondite, a policías e ladróns, …..
Mimí era un gato moi bonito; tiña uns ollos verdes, azuis e marróns e uns bigotes coas mesmas cores. Nunca tales cores se viran nos bigotes dun gato.
Pero tamén era moi fachendoso, pois pasaba moito tempo diante do espello arreglando os seus bigotes e ata se vestía de etiqueta cando había unha visita importante.
Un día, Fiz foi co seu pai á barbería e estivo moi atento ao que facía o barbeiro. Cando chegou á casa, chamou a Mimí e convenceuno de que debería cortar os bigotes porque o facían moi vello e moi feo.
Cando Mimí se mirou no espello, saíu fuxindo e foise agochar ao xardín; dáballe vergoña que o visen con aquela facha. Nese momento pasou un ratiño por alí, quixo collelo e fallou. Despois pasou outro, e outro, e outro, e varias ducias e varios centos, e non foi quen de cazar ningún. Non había dúbida: a facultade de cazar ratos estaba no seu bigote!

Entón chegou Fiz, acompañado de Pufi, e atopouno moi desconsolado.
Deseguido, colleu a Mimí en brazos, foi ao cuarto de baño, recolleu os pelos do bigote do gato e presentáronse na babería.
Rapidamente, o barbeiro colocoulle os pelos no bico a Mimí mentres dicía unhas palabras máxicas:
“Que se abra a pel do gato Mimí
e os pelos se lle espeten ahí.
Que o seu bigote sexa tan forte
que os ratos ao velo atopen a morte.”
Cando o babeiro rematou, os bigotes tiñan as sete cores do arco da vella!!
Moi ledo, Mimí saíu correndo deica á casa e entrou no xardín. Os ratos saían dos seus buratos moi confiados, pero nese intre … caían mortos redondos!
Foron tantos os ratos mortos que a  Fiz tivo que axudarlle o seu pai a cavar un burato para enterralos. Logo plantaron unha roseira enriba da fosa.
Nunca se viron rosas tan fermosas!!!

                                                                                  MARTINA MENGSI GÓMEZ ROMERO