martes, 26 de marzo de 2013

CASTRO DE ELVIÑA



O día 14 de marzo visitamos o Castro de Elviña os alumnos de 4º.
Que molladura pillamos!
Antes, na clase, informámonos sobre os castros. Soubemos que eran un tipo de poboados amurallados da Idade do Ferro. Os que vivían alí chamábanse castrexos. En Galicia hai aproximadmente 3.000, pero só están escavados uns 50 castros.
Nas construcións da Idade de Ferro, a planta era circular ou ovalada; na época dos romanos, era cadrada ou rectangular, pois así aproveitaban mellor o espazo.
A parte superior do castro chámase “croa”, cara abaixo están as vivendas rodeadas de murallas ou foxos.
O Castro de Elviña, que ten 3 Ha, érguese nun outeiro, o que facilita a visibilidade e a defensa.

Os castrexos querían ver e ser vistos por poboados amigos, xa que así avisábanse do perigo con sinais de fume.
No Castro de Elviña hai 3 murallas, que se cre que foron facendo segundo ía aumentando a poboación; aínda que outras teorías din que eses engadidos (os antecastros) eran para animais e hortos.
Fóra da primeira muralla hai 3 fornos, nos que os arqueólogos atoparon cinzas. Neles facían ferramentas e armas, utilizando moldes de pedra (fouces, coitelos, espadas, lanzas….).
Na entrada do castro vimos dous torreóns e escaleiras empedradas.
A muralla mide, nalgún tramo, 4 m de alto e 4 m de ancho.
O piso da vivenda era de barro. Os muros facíanse de pallabarro e cun poste de madeira no centro para suxeitar o teito, que era de palla.
A lareira estaba no centro. O lume servía para quentarse e tamén para dar luz. Ademais, o fume facía unha capa impermeable no teito que impedía o paso da auga da chuvia.
Tamén tiñan poios, bancos de pedra para sentarse e camastros feitos de pallas e follas secas.
Para almacenar a auga facían os “alxibes”, unha especie de pozos con escaleiras por un lado; no caso do Castro de Elviña ten escaleiras polos dous lados.
Os arqueólogos tamén acharon, agachadas nunha parede, moitas alfaias preciosas (torques, colares, broches, diademas…), o que se coñece como o tesouro de Elviña  e que se conserva no Castelo de San Antón, actual Museo Arqueolóxico.
O Castro de Elviña foi declarado Monumento Histórico Artístico no ano 1962.


martes, 19 de marzo de 2013

TEATRO: CHARLIE

 

A las 11 y cuarto llegaba el autobús que nos llevaría al Teatro Rosalía.

Una vez colocados en nuestras butacas, se apagaron las luces y comenzó la obra de teatro “Charlie”.

Fernando Hurtado es el director y coreógrafo; también es el actor que hace el papel de Charles Chaplin y se “caracteriza” como el personaje: pantalones bombachos, zapatos grandes, un bastón y un sombrero hongo.

 

Charlie hace referencia a la vida personal y profesional de Charles Chaplin “Charlot”.

En la obra, cuatro bailarines y un actor interpretan las obras más célebres del artista cómico más importante del siglo XX: Charlot vagabundo, Un campeón de boxeo, Tiempos modernos, El circo,…

Charles Chaplin (1889 – 1977).

Gracias a su personaje Charlot, es considerado un símbolo del humorismo y del cine mudo. Sus técnicas a la hora de filmar incluían slapstick, mímica y otras rutinas de la comedia visual.

Fue candidato al Nobel de Paz en 1948.

Falleció el día de Navidad de 1977.

COMENTARIO

Nos gustó mucho la obra, sobre todo el combate de boxeo en el que perdió por KO y quedó tendido en el suelo; cuando se levantó, como no vio a nadie, pensó que era el campeón.

miércoles, 13 de marzo de 2013

150 ANOS DE CANTARES GALLEGOS (1863 - 2013)


                            

FALAMOS DE ROSALÍA


Naceu en Santiago de Compostela o 24 de febreiro de 1837. 

Foi bautizada cos  nomes de María Rosalía Rita.
Xa na escola gustáballe o debuxo, a música e a declamación.
Rosalía de Castro casou con Manuel Murguía, co  que tivo 7 fillos. Cambiou varias veces de domicilio, entre Madrid e Galicia.

Rosalía nunca disfrutou de boa saúde. Viviu adicada á súa casa, aos seus fillos e ao seu home, nunca aspirou a ser famosa Foi o seu home  quen a convenceu para que publicara as súas obras.

Morreu de cáncer aos corenta e oito anos na súa casa de Padrón, onde actualmente está o museo. Tódolos seus fillos morreron antes que ela, sen deixar herdeiros.

Compuxo os seus primeiros versos á idade de 12 anos.

Aos 17 anos xa era coñecida no  "Liceo de San Agustín" polo seu primeiro libro: La Flor.

Follas Novas, expresión angustiada sobre a morte e a soidade do ser humán. Nel, Rosalía mostra unha visión sombría da existencia humá.

A súa obra mestra en castelán é En las Orillas del Sar, versos de tono íntimo e acentuado sentimento relixioso.



Cantares Gallegos (1863) é un canto á súa Galicia rural, cheo de morriña e denuncia ante a explotación dos segadores que ían a Castilla.




Con Cantares Gallegos, escrito íntegramente en lingua galega, é o comenzo do renacimento poético nesta lingua.



 






ENTROIDO 2013





   
  



                                                                                               





OS DE 4º DISFRAZADOS








jueves, 7 de marzo de 2013

CONCIERTO EN EL PALACIO DE LA ÓPERA

CASCANUECES 

Una preciosa historia de juguetes encantados.




Alumnos do "Anxo" en el Palacio de la Ópera
 
El pasado día 8 de febrero asistimos a una representación del Cascanueces(Thaikovsky)en el Palacio de la Ópera.

Se hizo una adaptación para niños, cuya puesta en escena por el Ballet Imperial Ruso contó con la colaboración de la Orquesta Sinfónica de Galicia (OSG) y el Centro Coreográfico Galego (CCG).


El Cascanueces está basado en un cuento de Hoffman, Cascanueces y el rey de los ratones.
Cuenta un sueño que tuvo Clara (María) la noche de Navidad. Su tío le regala un cascanueces de juguete, con uniforme de soldado, pero su hermano Fritz lo rompe.
Clara se levanta por la noche y va a ver al Cascanueces; lo abraza y entonces todo crece y toma vida a su alrededor, llevándola a un mundo mágico, donde viven grandes aventuras: primero son atacados por el ejército del Rey de los ratones, luego atraviesan el Reino de las Nieves y por último viajan al País de las Golosinas.
El Cascanueces se convierte en príncipe y le pide a Clara que se case con él y juntos reinar en el Palacio de mazapán. 
El instrumento musical por excelencia en el Cascanueces es la “celesta”, cuyo nombre se debe a su sonido celestial.
 


ESPERANDO EL BUS PARA IR AL CONCIERTO
 
 

DESPUÉS DEL CONCIERTO